Ik denk dat iedereen het wel herkent. Je zit op een verjaardag. De zoveelste discussie over zwarte piet begint. Je hebt daar een duidelijke mening over, maar die deelt niet iedereen. Dus kies je er deze keer maar voor om even niks te zeggen en op je tong te bijten.
Want je hebt geen zin in de hele discussie en stiekem wil je ook niet dat mensen denken dat je anders bent. Je wil graag aardig gevonden worden, dus ga je maar mee met de stroom, in plaats van dat je ertegenin zwemt.
Dus als je je altijd aanpast aan andere mensen, om maar aardig gevonden te worden, wie vinden ze dan echt aardig?
Als jij een gedeelte van jezelf moet wegcijferen omdat dat er niet bij past of omdat jij er dan niet bij past, wie vinden ze dan aardig? Vinden ze jou aardig, of de persoon die jij denkt dat zij aardig vinden?
Maar waar blijf jij dan in het geheel? Ben je dan jezelf? Kan je oprecht zeggen dat je dan 100% jezelf laat zien?
Aardig gevonden willen worden en je dan aanpassen aan de ‘gemene deler’, of je mening maar niet verkondigen, komt voort uit een stukje zelfwaardering dat je mist. Als je volledig in lijn bent met jouw gevoel en jouw verstand, als je blij bent met wie je bent, als je jezelf waardeert, dan ben je niet op zoek naar de waardering van anderen. Hierdoor kan je beter je eigen pad bewandelen en de verwachtingen van iemand anders, bij degene laten.
Ben je ook op zoek naar het pad van de zelfwaardering, meldt je dan aan voor een gratis inspiratie sessie!